Para sa Minsa’y Naroroon

Tatawid ng mga bayan, ilog at mga bundok para makamit ang hangad/ http://www.123rf.com

 

 

 

 

 

 

 

Kung para sa pag-ibig, binagtas mo ang limang kilometro

Sa gitna ng ulan at mga paghuhuramento ng kulog

Nagngangalit ang langit, tila mga ulap, pinupunit

Sa maputik na daanan sa isang tagong kabukiran

Kung para sa pag-ibig, tinawid mo ang humuhugos na ilog

Patalun-talon sa mga higanteng batong-buhay

Umakyat ng tatlong bundok

Na nagwawalay sa bahay ng kanyang ama

Mula sa lansangang hintuan ng bus sa isang bayang patay

Kung para sa pag-ibig sa kanya, nagtiwala ka sa di-kilala

Lango sa tuba, siyang sa iyo ay naggiya

Nagbitbit ng iyong bag, kapalit ay munting salapi

Habang suot ng iyong mga kamay, sapatos na sapin

Noong isang hapon ng kawalang-katiyakan

Habang papagapang na ang gabi

At di mo alam kung may hahapunanin

(Kung wala, magpapalala sa asim ng sikmurang sadyang karamdaman)

Sino’ng makapagsasabi

Kung iyon ay katapangan o kawalan ng ingat? 

At hindi mo kayang kalasin

Tulad rin ng pagtandang di kayang pigilin

Ngumiti ka, talos ang pagpaparaya ng panahong nagpapalimot

Anuman yaong labas sa pag-ibig na pumukaw sa iyo

At sa bundok na niyayapakan ng iyong mga paa.

Nilupig ng ulan ang alikabok ng tag-araw

Malugod mong tinanggap maging ang pangangaligkig ng katawan

At kung saan ang hapong kalamna’y dapat mamahinga

At damhin ang kaigayahan

Ng isang larawang kalahati pa lamang ang hugis,

Ang diwa ay marapat na magpatuloy

Sundan ang katotohanan hanggang sa dulo ng bangin – at malaman:

Wala siya sa tahanan ng kanyang ama.

Ang umuugong at nag-aalburutong ulan

Marahil ang nagsabi sa iyo

Ang paghihintay ay mauuwi sa wala,

Subalit hinintay mo siya ng buong gabi.

Ang iyong nalinlang na paghahangad

Pinagkamalan ang bawat hampas ng ulan

Na tunog ng kanyang mga hakbang.

Sa dilim ng gabi, wari

Ay pagaspas yaon ng saya niyang basa ng tubig

Mula sa mga sangang ipinugong ng gabi

Ang pormal at malinaw ang matang kwago

Nag-anunsyo noong pagdatal ng sandali.

Naiwan kang tanging labi ng baga ng pangarap ang kapiling

Upang noo’y mabatid, kasabay ng ulan

Ang pagtatapos ng takas na tag-araw. 🙂

 

Darating ang mga sinag ng umaga, matapos ang nagpupuyos na ulan ng gabi/ zzanyy.blogspot.com

 

 

 

 

 

 

 

 

– Ika- 4 ng Hunyo 2013

Salin ng tula, To One Who Was There

ng makata, Ginoong Anthony Tan

 

* Ang tula ay unang isinalin at inilathala ni thoughtpick o LJ de leon sa kanyang blog noong ika-9 ng Mayo 2013, may pamagat na Para sa Minsa’y Naroroon. Nabasa yaon ni ssa at hiniling niya kay ka-blog, ilathala rin sana niya ang orihinal na English version…

Nang mailathala ni ka-blog ang sipi ng To One Who Was There, nabasa ni ssa at naisipang gumawa rin ng sariling salin, hala pa… Nagawa naman (ang kopya ay nasa itaas). Ayon lang, ang layo sa ganda at husay ng original, ahihi. Paanong gagawin? 🙂

At, di hamak, mas mahusay ang salin ni ka-blog LJ. Mas maalam tumula ang ka-blog na ito sa ‘kin, sabihin ko sa inyo. Siya na ang nakakaalam – ano ang desire, hihihi. Di nga, pansinin at pagkumparahin ang dalawang translation, lalo sa bahaging pagaspas ng saya, ahihi.

Mas maganda ang kanyang salin. Mas alam niya, sya na… At kung tutuusin, iyon wari ang heart ng composition –  Paano ang pakiramdam ng isang naghahangad? Tila lahat ng bagay ay pumapatungkol sa iniibig. 😉

 

Maligayang Buwan ng Wika, mga kapatid, ka-blogs, kababayan… 🙂

 

 

 

Samu’t sari

 

Hello, ka-blogs… Marami-rami ang nagvi-view ng Kahoy na Panggatong sa dpsa, sa di malamang dahilan, hoho. So, isang gabi, pinalitan ko ang limang naburang attached pics sa post. Nahiya na ako sa mga sumisilip, slight lang, hihi… 🙂

 

Pabalat ng aklat na Twilight: breaking dawn/ http://www.recipechatter. com

 

E, di, go… Sa ‘kin pala, seryosong gawain ang paglalagay ng pics sa post, pasensya na… Parang gan’to, ang isinulat ng 10 minutes, about 1 hour to 1 and 1/2 ang allotted time sa paghahanap ng angkop na larawan, ganyan ka-ewan…

 

Isa sa mga hinanap, tungkol sa madaling-araw sa liblib na lugar sa Pilipinas. E, di, hanap hanap… Search words: break of dawn in rural Philippines images. Ay, tumambad kanyo sa ‘kin – sangkatutak na pics nina Edward and Bella. Hihi, ang saya-saya… 😉

 

 

Nais ko nga palang pasalamatan ang ka-blogs na nagbi-view ng post na Maraming Salita. Opo, aliw naman at marami ang naku-curious, ano ang pinagsasabi ro’n, hihi… Yon lang, medyo geeky and boring na article yown, haha. Alam nyo, bakit? Snatches kasi yaon ng usapan namin ni geek friend, more than 10 years ago… Yong kaibigang may Ph.D. sa Economics na mahilig sa Linguistics? Oo, ganyan ka-ewan ang mga usapan namin, patatawarin.

Anyway, tuwa at grateful pa rin ako, bakit something na academic-sounding, nasisilip at napag-abalahang basahin ng ka-blogs… Pero, gan’to, sa post na Ngiti sa dpsa, doon yata in-illustrate (naks), gaano ka-elaborate, ka-metikoloso sa salita ang mga taga-amin… Doon sinubukang ipakita gaano sila (hihi, sila lang) ka-irritatingly precise sa paggamit ng mga salita, haha. Nag-iisip no’n ng pag-ibig series, medyo sociological ang approach… So, kinailangang tumawid at alalahanin – paano attempts lumandi, nang 16 to 18 years old pa lang, harhar… Shaks na yan… 😉

 

Paningit, ka-blogs… Dalawa aking cellphones (uu, do’n pa me sa ligang yon), isang bago-bago at isang luma pa, ahaha. Sa pareho, nagpi-picture-picture, kahit paano, whehe… Yon pala, halos lahat ng laman, pics ng ulap, whehe. Maraming sunset pics… Di ko alam, pero, feeling ko, mauubos na memory ng kaselpunan sa dami ng ulap na nakalagay. Di ako marunong maglipat sa PC, kainaman na… Kayo, maalam paano? 🙂

 

Mga ganitong pagtatangka ang nasa cellphone, whehe/ http://www.pinoyphotography.org

 

Nagpi-play kami ni apo (apo sa pamangkin) noong Friday night, around midnight na yata. Nakahiga na at gumagawa na ng tulog noon si Ate (totoo nyang lola). Andoon din kaming dalawa sa kama… Kumuha si apo ng food sa plastic storage box. Ferrero na parang wafer sa tingin ko ang laman (no’n lang ako nakakita no’n). Nang binuksan nya, bread sticks pala ang laman, coated ng chocolate. Oks, food, hehe… Kumain sya, nakikain na rin ako, hihi. Masarap, actually…

We were eating in silence. Nagmulat si Ate ng mata. Huli! Nagalit… Nagratatat, hahaha. Kesyo raw, may chocolate ‘yon, mai-stimulate ang bata, 4am na naman makakatulog, ratatat-ratatat…. Mga three minutes indiscriminate firing nya, hihi. Tapos, pikit na uli… Makahulugan ang tinginan namin ni apo. Nakagalitan kami? Shaks lang…

 

Apo: (in a conspiratorial tone) Magso-sorry tayo?

Ako: Weh? Ikaw lang. Ikaw ang kumuha, saka nagbukas…

Apo: Ngiti, ngiti ng isang nabisto, but means to get away with it.

 

Two and a half na nga pala ang bebe namin… Pero, parang four na size nya. Halos sindami na ng kain ko ang kain… Three weeks ago, isinama na namin sya sa sinehan, first time, hahaha. Despicable Me2… Ang likot ni apo at ang ingay, hahaha. Lakad sya ng lakad, ang lakas tumawa ng bata at nag-i-expect syang pagtawa nya, magsusunuran kami lahat, hihi. Pag medyo nakakatakot tunog, lumilipat sya ng upuan… Anyway, within 15 minutes pagkaupo namin, nagsilipatan ng upuan ang mga tao sa dalawang rows, kakahiya… Bukambibig pala ni apo since then, “minions”…  Peyborit nya: ‘yong kulay ube. 😉

 

Usapang minions kami parati/ http://www.veto-corp.com

 

Sabihan nyo pala ako, pag nagmumukhang granny blog na itong site, ha? Ire pala ang walang-kamatayang theme song nina Edward and Bella, para sa mga nakaalala, hihi… Hindi ko masyadong gusto face ni Edward, mas gusto ko ‘yong isang guy, haha. Pero, napansin, hangganda ng katawan ni Edward, hakhak. 😉 Parang two years ago ko pa dapat ipinorward ‘tong opinyon, pansin nyo rin? Ahihi, ako na ang updated… 🙂